1 jaar later

Vandaag zijn we 1 jaar ‘verder gezeild’. En dat is best snel gegaan.
In het kort: het gaat best wel goed!

Maayke rent weer bijna als vroeger over het hockey-veld en de eerste 10’en zijn op school ook al binnen (en 1 onvoldoende). Terugkijkend veel positieve herinneringen.

Na de ‘heck-tiek’ en verdriet van het organisatorische en administratieve geregel zijn Maayke en ik gaan shoppen in Londen.
Daar ook Mary Poppins gezien in de meest luxe bioscoop.
Nog beter was onze trip naar Noorwegen. Rendieren-tocht, hondenslee en als laatste op de sneeuwscooter in het donker. Helaas niet het Noorderlicht gezien.
De meest bijzondere reis was de road-trip in het ‘wilde westen’ van Amerika.
Een aan-een-schakeling van indrukken, prachtige vergezichten, k(r)amperen en overleven in een te krap busje.
Mariëlle was er bij want we hebben een beetje as op diverse plaatsen uitgestrooid.

Er is ook plaats gekomen voor nieuwe (onverwachte) liefdes.
Bij mij na de wintersport vakantie voor ‘alleengaanden’.
Heb ik gewoon weer een hele leuke vrouw ontmoet.
Zonder datingsite, gewoon in het echte leven, zoals voorspeld, tijdens één van de leukste bezigheden, iemand goed diep in de groene ogen aangekeken.
Bij Maayke ongeveer tegelijkertijd met een heel leuke jongen waarvan zij het totaal niet verwachte. Ondanks dat hij toch al even ‘in the picture’ was.
Woordgrapje, want hij fotografeerde bij Mariëlle’s afscheid.

Het ‘opruimen’ van kleding werd mentaal steeds makkelijker.
De 1e keer was de keuze het eenvoudigst. Alles wat oud, kapot of lelijk was, kon direct in de textielbak. Mentaal was dat wel de moeilijkste keer.
Daarna werd de keuze lastiger. Misschien is dit wat voor Maayke later.
Misschien is dat wat voor mijn schoonzus, misschien is dit wat voor ….
1 ding was wel duidelijk: Het is niet voor mij :-)!
Nu na zo’n 6 opruim-rondes begint er ruimte in de kasten te komen.
En dat was dan alleen nog de kleding. In de loop van de jaren verzamel je toch best wel wat spul.
Ik heb wel goed gemerkt dat dit ook een metafoor is voor ‘opruimen’ in mijn hoofd. Alles een plekje geven was duidelijk mentaal en fysiek gekoppeld.
Misschien dat het ‘hard-core’ feestje met ‘mental Theo’ ook wel wat geholpen heeft.

Toch kan het verdriet af en toe plotseling langskomen.
Vooral bij een onverwachte aardige opmerking.
Ik hoorde ergens een muziekje en realiseerde me ineens dat het ‘Supergirl’ was, op een hele andere manier uitgevoerd. Dan zit ik toch wel met tranen in de ogen.
Gelukkig is de nieuwe liefde hier een goede steun bij.

Ben me rot geschrokken toen het ‘kriebel plekje’ op mijn borst een voorstadium van huidkanker bleek te zijn. Was prima te behandelen door het weg te snijden.
En nog een 2e snijronde toen het toch niet helemaal weg bleek te zijn.
Dat zette alle zaken toch weer even in een ander perspectief en realiseerde me dat Maayke niet ook haar vader zou moeten verliezen.

Langzaam aan wennen we aan ons nieuwe leven maar helemaal gewoon voelt het nog niet. Ook voor 2020 zullen we de zeilen moeten stellen en af en toe de koers verleggen om lekker door te kunnen zeilen.

Ik ben de laatste tijd bezig foto’s en filmpjes te organiseren. Veel herinneringen waarin Mariëlle in voorkomt. Bijgaande foto is van herfst 2003.
Data van zelfgebrande CD’s en DVD’s toch maar in de ‘cloud’ gezet voordat het niet meer leesbaar is.
Met Maayke in een deuk gelegen over hoe zij was als 2 / 3 jarige en niet kon slapen. Ze ging toen maar sinterklaasliedjes zingen.
Maayke was vooral verbaasd dat wij niet ‘kapot’ gingen tijdens het filmen.

Tja, zelfbeheersing….