Onboarding vs Offboarding

Afgelopen week had ik een gezellige borrel met een aantal ex-collega’s van mijn een-na-laatste werkgever. Allemaal dames en heren met een HR/Recruitment/arbeidsmarktcommunicatie/marketing achtergrond. Op enig moment kwam het onverwachts beëindigen van mijn contract bij mijn laatste werkgever ter sprake. Uiteraard ook de manier waarop en het gebrek aan contact sindsdien. En ondanks hun verbazing weet ik van lotgenoten dat mijn verhaal niet uniek is. Zodra je ziek bent word je helaas te vaak als oud vuil afgedankt. Dit is iets waar ik me nooit boos om heb willen maken omdat het alleen energie kost en niets oplevert, maar hoe langer ik er over nadenk (aangewakkerd door mijn ex-collega’s), hoe meer ik me realiseer hoe “dom” sommige bedrijven zijn.

Aan de voorkant werkt een team gedreven collega’s hard aan het opbouwen van een positief werkgeversimago. Dat is erg belangrijk om nieuwe collega’s (en klanten) te werven, en je huidige medewerkers te behouden voor je organisatie. Er worden Onboarding trajecten opgezet om nieuwe collega’s nog vóór hun eerste werkdag een warm welkom te geven. Vervolgens is een team bezig met allerlei initiatieven rondom retention, opleiding en het ontwikkelen en behouden van mensen. De beste ambassadeurs van je organisatie zijn tenslotte de mensen die trots zijn op hun werkgever (of zelfs ex-werkgever) hetgeen ze ook in hun vrije tijd uitstralen. Daar kan geen marketing afdeling tegenaan adverteren.

En dan zit er ergens een manager die uitrekent hoe veel een zieke medewerker kost of wat het kost om de transitie-vergoeding te moeten betalen als ze afscheid van iemand nemen. Dit micro-managen lijkt kosten te besparen. Maar wat deze ex-medewerker die vaak op onmenselijke manier (en dan druk ik het heel beleefd uit) het Offboarding traject in gaat weer aan negatieve marketing in de markt zet, staat niet in verhouding met de kosten om het werkgeversimago weer op te vijzelen. Hoezo geld besparen door zieke medewerkers als oud vuil aan de kant te zetten?

Dat je soms afscheid moet nemen van je medewerkers dat snap ik. Bij mijn een-na-laatste werkgever ben ik ook niet vrijwillig vertrokken maar was ik het “slachtoffer” van een reorganisatie (maar voelde mij absoluut geen slachtoffer maar zag het als een kans om nieuwe dingen te ontdekken). Mijn Offboarding traject was echter respectvol. Ook na mijn vertrek hebben we contact gehouden. Toen ik twee jaar geleden ziek werd (nadat ik bijna 2 jaar uit dienst was) heb ik nog een bos bloemen en af en toe kaartjes van mijn ex-werkgever en ex-collega’s ontvangen om mij beterschap te wensen. Dus ik ben ondanks mijn vertrek nog steeds een ambassadeur voor mijn toenmalige werkgever.

Ook bij ziekte begrijp ik dat je soms ook afscheid moet nemen van een werknemer, alhoewel ik daar wel onderscheid maak tussen een (beursgenoteerde) organisatie die echt niet failliet gaat van een zieke medewerker op de loonlijst, en een mkb-bedrijf waar deze ene medewerker wel eens het verschil kan maken tussen winst en verlies. Maar zelfs dan kan je respectvol afscheid nemen, de transitievergoeding waar iemand recht op heeft uitbetalen en niet op zoek gaan naar de mazen in de wet om er onderuit te komen zoals bij meerdere lotgenoten het geval is. Ook kan je daarna op menselijke manier contact onderhouden met de ex-werknemer, dan blijft deze ex-medewerker een “brand-ambassador” of zal in ieder geval je kostbare en zorgvuldig opgebouwde werkgeversimago niet in 1 klap om zeep helpen zodat de recruiters, arbeidsmarkt communicatie medewerkers en marketeers niet met de kraan open hoeven te dweilen.

Ziek zijn is een full-time baan / being sick is a full time job

English translation below.

Best hard werken dat ziek zijn. Als ik alleen mijn agenda van de afgelopen week bekijk is het best een drukke werkweek. En in mijn “vrije tijd” mag ik dan herstellen, pillen innemen en niet vergeten leuke dingen te doen.

Zo kom ik mijn weken door met ziekenhuisbezoekjes (1 tot 2 keer per week naar Amsterdam, hopelijk wordt dat na volgende week 1 keer per twee weken), twee keer per week naar de fysio om te sporten, wekelijks zwemmen, wekelijks oedeemtherapie, wekelijks dry needling om de pijn te verlichten, af en toe naar de oncologisch pedicure (helaas door voetproblemen nu wat vaker), een bezoekje aan een oncologisch psycholoog, elke maand bij de huisarts de medicatie en stand van zaken doornemen, aanmeten nieuwe armkous, elke maand een botversterkende injectie en te vaak een bezoekje aan de apotheek om weer wat medicijnen aan te vullen. Dan nog de nodige administratie om de zaken die ik vergoed kan krijgen ook daadwerkelijk vergoed krijg van de verzekering.

En ik blijf bij mijn streven om naast de verplichtingen ook regelmatig sociale afspraken in te plannen. Anders moet ik geraniums gaan aanschaffen en daar ben ik nog niet aan toe.

Op sommige dagen slaap ik een gat in de dag (als het in het “werk” schema past) of voel ik me lamlendig en zou ik het liefst alle afspraken willen zeggen. Maar we willen ook leuke dingen doen. Dus af en toe een dagje spijbelen van het sporten en andere verplichtingen die ik kan afzeggen, de vermoeidheid en beroerdheid even in een kast opsluiten en lekker naar het strand.

Want zonder ontspanning kunnen we niet “werken”.

__________________

Being sick is pretty hard work. Just take a look at my calendar of the past week, it’s like a busy working week. And in my “free time” I need to recover, take pills and not forget to do fun things.

I can fill my weeks with visits to the hospital (1 to 2 times a week to Amsterdam, hopefully after next week once every two weeks), twice a week to the gym to work out, weekly swimming, weekly oedema therapy, weekly Dry Needling to relieve pain, occasional visits to the oncologic pedicure (unfortunately due my foot problems now it’s more often), visit a oncologist psychologist, visits my GP once a month to review the medication and status, receive bone-enhancing injections and too often a visit to the pharmacy to replenish some medications. On top of that I need to do some admin work to make sure that the at least some of my expenses are covered.

And I stick to my plan to have social events in addition to the obligations. Otherwise, I have to buy flowered wallpaper and spend my days at home in isolation looking at the flowers, and I’m not there yet.

Some days I sleep most of the day (if it fits into the “work” schedule) or feel unwell and would prefer to skip all obligations. But we also want to do fun things. So occasionally I skip all sports  and meetings that can be cancelled, lock the fatigue and nausea in a closet and enjoy a day at the beach.

Because without relaxation we can not “work”.

Als ik iets voor je kan doen … / If I can help you in any way …

English translation below.

Sinds ik ziek ben wordt er vaak gezegd: “Als ik iets voor je kan doen, je kan me altijd bellen hè, dat weet je”. In het begin zei ik altijd ja, lief van je etc, maar wist dat ik waarschijnlijk nooit ging bellen. Dat ligt niet in mijn aard.

Tot iemand die ik eigenlijk maar 1 keer per jaar zie (maar dan wel intensief 5 dagen achter elkaar) zei: op datum X wil ik graag N voor je doen (iets met appartement, bootjes, zeilen, borrel :-)). Ik merkte dat ik dan wel kon zeggen: datum X kan ik niet, maar wil graag van jouw voorstel gebruik maken op datum X+1. Leuk voor het hele gezin maar ook leuk om elkaar buiten die 5 dagen eens te zien en te borrelen.

Hij had dit eerder van dicht bij ervaren en wist dat “als ik iets voor je kan doen, je mag me altijd bellen” niet werkt. Daar ben ik hem erg dankbaar voor. Nu pas realiseer ik me dat het inderdaad niet werkt. Op zijn advies ook het boek “je mag me altijd bellen” gelezen.

Onlangs, toen mijn schoonzusje voor de zoveelste keer oprecht en gemeend zei dat ik haar altijd mocht bellen als ze iets kon doen, heb ik ook eerlijk gezegd dat ik dat waarschijnlijk niet ga doen. Niet omdat ik geen hulp of gezelligheid kan gebruiken, maar omdat het niet in mijn aard ligt. We hadden het er eerder een keer over gehad dat ik nu voornamelijk kleding draag die niet gestreken hoeft te worden omdat ik met mijn oedeemarm en rugpijn niet meer kan strijken en ik Mykel niet met nog meer wil belasten. Toen realiseerde ze ook dat ik haar waarschijnlijk niet ging bellen maar wel hulp kan gebruiken en zei ze direct: morgen kom ik je strijk bij jou thuis ophalen en later in de week gestreken terug brengen. Wat was ik blij met dat aanbod.

Het lijkt simpel en dat is het ook, ben gewoon concreet: op datum X wil ik N voor je doen of met je doen. Zo werkt het dus!

__________________

Since I’m sick, I’m often told: “If I can help you in any way, you can always call me.” At first I always said yes, love you etc, but knew that I probably never would call. That’s not in my nature.

Until someone I only see once a year (but intensive for 5 days in a row) said: At date X I would like to do N for you (something with apartment, boats, sailing, drinks :-)). I noticed that I could say: Date X I cannot, but I would like to accept your offer on date X + 1.

He had previously experienced something similar up close and knew that “if I can do something for you, you can always call me” doesn’t work. I am very grateful to him for that. Only now I realize that it does not work.

Recently, when my sister-in-law, once again, sincerely said that I could always call her if there was anything she could do, I honestly said I probably wouldn’t call her. Not because I can’t use any help or companionship, but because it is not in my nature to ask for it. We had previously talked about the clothes I wear that do not need to be ironed because I can not iron due to my oedema and back pain and I do not want to burden Mykel even more. She also realized that I probably wouldn’t call her but could use her help nonetheless and said straight away: Tomorrow I will pick you up your ironing at your home and bring back back sometime next week. I was so happy with that offer.

It’s quite simpel really, be specific: on date X I want to do N for you or with you. That’s how it works!